18 stycznia 2011 r. w Saloniku Artystycznym Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej odbyło się spotkanie członków Dyskusyjnego Klubu Książki. Rozmowy skupiły się wokół najnowszej książki Katarzyny Grocholi „Zielone drzwi”.
Pisarka w swojej autobiograficznej powieści uchyla „Zielone drzwi”, wpuszcza czytelnika do swojego świata, z lekkością opowiadając o marzeniach z dzieciństwa, psotach szkolnych, trudnej sytuacji materialnej, pierwszych przyjaźniach i miłościach. Wprowadza czytelnika w najgłębsze zakamarki swoich myśli, sięgając do swoich skrajnych doświadczeń. Jest to niewątpliwie najintymniejsza publikacja pisarki. Zdaniem osób uczestniczących w spotkaniu autorka „Nigdy w życiu” nie obnaża się jednak z wszystkiego do końca, część swego życia okrywa płaszczem tajemnicy, aby pewne epizody mogły trafić na karty innych, nowych powieści. Jak sama twierdzi: „życie pisze najlepsze scenariusze”.
„Każde zdarzenie, o którym piszę, miało miejsce. Każda osoba, o której piszę, istniała naprawdę. Każda moja miłość była prawdziwa. To jest moje życie” – pisze na łamach swojej autobiograficznej powieści Katarzyna Grochola. Zdaniem klubowiczów jest niezwykle autentyczna. W powieści jawi się jako mądra, dzielna, szalona z dużym poczuciem humoru, o niezwykle silnej osobowości kobieta.
Katarzyna Grochola przywołuje na kartach powieści swe motto życiowe: „trudne nas umacnia”, jednocześnie żyje w przekonaniu, że wszystko, co nas spotyka ma jakiś sens, z pokorą przyjmuje więc wszelkie przeciwności losu, by iść naprzód z głową podniesioną do góry. Motto autorki bliskie stało się uczestnikom spotkania, skłoniło do wielu przemyśleń i dygresji.
„Zielone drzwi” są najbardziej osobistą historią autorki, z której wyłania się duża dawka mądrości życiowej. Katarzyna Grochola dzieli się z czytelnikiem swoimi doświadczeniami dochodząc do uniwersalnych prawd, które przemówiły także do miłośników jej literatury. Zaraża swym optymizmem, uczy jak kochać ludzi i być kochanym.
Kluczem do „Zielonych drzwi” jest wdzięczność, ponieważ pretekstem do napisania powieści była chęć podziękowania wszystkim za okazane dobro. Autorka „A nie mówiłam!” dziękuje przyjaciołom, sąsiadom, a także przypadkowo napotkanym osobom za najmniejszy przejaw dobroci. Tym samym pokazuje, ile radości w danym momencie może sprawić szlachetny gest ludzki.
Zdaniem członków Dyskusyjnego Klubu Książki „Zielone drzwi”, jak wszystkie powieści Katarzyny Grocholi, czyta się z przyjemnością. Napisana zwykłym, potoczystym językiem powieść, przewrotna, pełna humoru i miłości do ludzi, wywołuje salwy śmiechu, innym razem zasmuca i zmusza do refleksji. Za to wszystko przecież podziwiamy pisarstwo Katarzyny Grocholi.
Na kolejne spotkanie w Dyskusyjnym Klubie Książki zapraszamy 15 lutego 2011 r. Tematem dyskusji będzie powieść Grażyny Plebanek „Pudełko ze szpilkami”.
